Diverticulose en diverticulitis - hinderlijk en gevaarlijk

Diverticulose is een aandoening waarbij kleine en grotere zakvormige uitstulpingen ln de darmwand (dikke darm) ontstaan. Divertikels vormen zich waar de darmwand zwak van structuur is en komen het vaakst voor bij ouderen (> 50). Deze hinderlijke en in principe gevaarlijke kwaal wordt sterk in verband gebracht met een vezelarme voeding. Er zijn geen erfelijke factoren bekend. Voorkom diverticulose met specifieke maatregelen in de levenswijze, zoals voldoende drinken (1,5 - 2 liter/24 uur) en een vezelrijke voeding, zoals volkorenbrood, muesli en voldoende groente en fruit. Divertikels kunnen ontsteken (diverticulitis). Dit wordt ook wel een gecompliceerde diverticulose genoemd. Hierdoor kunnen de symptomen, zoals afwisselend obstipatie en diarree, verergeren. Ook treden er vaak bloedingen op. Enkele belangrijke complicaties zijn abces- en fistelvorming.

Inhoud

* Wat is diverticulose?

    * Diverticulitis

* Oorzaken van diverticulose

    * Uitstulpingen in de darm

* Diverticulose en diverticulitis

    * Symptomen diverticulose

    * Symptomen ongecompliceerde diverticulitis

    * Symtomen gecompliceerde diverticulitis

* Complicaties

* Diagnose

* Behandeling

    * Huismiddeltjes

    * Vezelrijke voeding

* Prognose 

Dunne en dikke darm

Wat is diverticulose?

Divertikels zijn goedaardige, zakvormige uitstulpingen, variërend in grootte van een erwt tot een druif. Deze uitstulpingen komen veelal laag in de dikke darm (colon) voor, dicht bij de endeldarm. Ze verschijnen waar de darmwand verzwakt is. In veel gevallen gaat diverticulose gepaard met obstipatie. Ook kunnen divertikels ontsteken (diverticulitis). Deze hinderlijke aandoeningen komen dikwijls voor bij ouderen (> 50). Divertikels kunnen in principe in alle holle organen ontstaan, zoals in de blaas (blaasdivertikels), maar bijvoorbeeld ook in de slokdarm en galblaas.

Diverticulitis

Divertikels kunnen ontstoken raken, dit wordt een gecompliceerde diverticulose genoemd. Hoewel diverticulose symptoomloos kan verlopen, gaat diverticulitis wel degelijk gepaard met nare verschijnselen. De symptomen zijn ook ernstiger, zoals peritoneale prikkeling, bloedverlies, palpabele weerstand van de buikwand en koorts (> 38°C). 

Oorzaken van diverticulose

Diverticulose wordt sterk in verband gebracht met een vezelarm dieet en weinig vochtinname. Door geringe vochtopname is de darmperistaltiek in het colon te gering. Daardoor ontstaat er druk in het gedeelte bij de endeldarm waar de divertikels zich ontwikkelen door zwakke plekken als gevolg van een slechte peristaltiek. Ze ontstaan overigens niet door persen, aangezien die druk van buitenaf wordt uitgevoerd.

Uitstulpingen in de darm

Als gevolg van zwakke plekken in de darmwand vormen zich uitstulpingen, ofwel divertikels, vergelijkbaar met de binnenband van een fiets waarbij na hard oppompen uitstulpingen ontstaan in de zwakke delen van het rubber. Het verschil is echter dat uitstulpingen in de dikke darm niet meer zullen verdwijnen. Diverticulose heeft vaak een ontsteking van de uitstulpingen tot gevolg zodra de doorstroming van ontlasting in de genoemde uitstulpingen in gebreke blijft en ze als gevolg daarvan gemakkelijk ontsteken.

Maag-darmstelsel

 

Diverticulose en diverticulitis

De meeste patiënten met diverticulose weten niet dat ze deze aandoening onder de leden hebben, aangezien de symptomen vaak gering zijn. Niettemin klaagt de patiënt geregeld over problemen met de stoelgang en soms pijn (steken) in de buik. Vaak is een diverticulose moeilijk te onderscheiden van darmkrampen, zoals bij het prikkelbaredarmsyndroom. De klachten lijken immers op elkaar. Doorgaans gaan de divertikels na verloop van tijd ook ontsteken (diverticulitis), waardoor de symptomen verergeren. Indien divertikels eenmaal ontstoken zijn, en er dus een gecompliceerde diverticulose ontstaat, zijn de klachten vele malen manifester. Bij een ongecompliceerde diverticulitis zijn er bepaalde signalen maar geen alarmsignalen, in tegenstelling tot een gecompliceerde diverticulitis. In die zin is het belangrijk om bij veranderingen van het stoelgangpatroon, zoals afwisselend obstipatie en diarree, of als er bloed bij de ontlasting zit, naar de huisarts te gaan om bepaalde aandoeningen uit te sluiten.

Symptomen diverticulose

Diverticulose kan in het begin probleemloos verlopen. Indien er toch symptomen zijn, betreft het doorgaans de volgende verschijnselen:

• periodiek buikpijn, met name linksonder in de buik bij de endeldarm;
• de pijn vermindert na winden laten en/of defecatie;
• afwisselend obstipatie en diaree.

.

Symptomen ongecompliceerde diverticulitis

Bij de volgende symptomen is er mogelijk sprake van een ongecompliceerde diverticulitis:

• steken in de onderbuik, links onder en dicht bij de endeldarm;
• druk en/of loslaatpijn in de buik;
• soms verhoging of lichte koorts (> 38°C).

Symptomen gecompliceerde diverticulitis

Bij een gecompliceerde diverticulitis zijn de symptomen heftig:

• helderrood rectaal bloedverlies;
• lage bloeddruk (hypotensie);
• koorts;
• vage tekenen van een dreigende ileus;
• peritoneale prikkeling;
• misselijkheid, overgeven.

Dikke darm (colon)

Complicaties

Diverticulose is niet alleen hinderlijk, er kunnen ook gevaarlijke complicaties optreden wanneer er sprake is van een diverticulitis. Een geïnfecteerde divertikel kan openscheuren, waardoor er ontlasting en darmbacteriën in de vrije buikholte terechtkomen. Peritonitis (buikvliesontsteking) en abcesvorming zijn dan ook berucht en in principe levensbedreigend. Een andere maar zeldzamere complicatie is fistelvorming tussen een divertikel en de vagina of blaas. Ook kan een ileus (darmafsluiting) ontstaan.

Diagnose

Bij het vermoeden van diverticulose wordt er naast bloedonderzoek doorgaans een contrastfoto (röntgen) gemaakt om de darmwand zichtbaar te maken. Soms is een endoscopie nodig, zoals bij bloedverlies. Bij een diverticulitis zijn de CT-scan of een echografie van de buik vaak bijkomende onderzoeken. Diverticulose kan symptoomloos verlopen, getuige het feit dat de aandoening dikwijls gediagnosticeerd wordt bij onderzoek naar een andere aandoening die losstaat van de mogelijke klachten bij diverticulose.

Behandeling

Bij een ongecompliceerde diverticulose zonder diverticulitis is veel drinken belangrijk. Net als een vezelrijke voeding. Doorgaans is geen andere behandeling nodig. Voedingsvezels verteren niet en worden alleen gedeeltelijk afgebroken dankzij bacteriewerking. Ze waarborgen een gezonde peristaltiek en zorgen er ook voor dat de ontlasting zacht blijft. Laxeermiddelen zijn in principe af te raden omdat ze de darmwerking mogelijk verstoren en er dan juist een averechts effect optreedt (luie darmen).

Huismiddeltjes

Stethoscoop

Dat geldt ook voor veel huismiddeltjes die invloed hebben op de darmperistaltiek, zoals wonderolie, kruidenthee en tal van andere producten. Voldoende lichaamsbeweging is eveneens van belang, zoals fietsen en wandelen, maar bijvoorbeeld ook yoga. Een regelmatig eetpatroon draagt bij aan een regelmatige defecatie. Sla het ontbijt dus niet over. Ga bij aandrang altijd meteen naar het toilet. Houd de ontlasting dus niet op, en neem er op het toilet zogezegd de tijd voor. Doe dat ook bij obstipatie. Vraag eventueel advies aan een voedingsdeskundige.

Vezelrijke voeding

Kies voor een vezelrijke voeding, zoals granen, peulvruchten, volkorenpasta, bruinbrood, rauwkost en fruit. Bij diverticulose is het belangrijk om obstipatie te voorkomen en het defecatiepatroon zo regelmatig mogelijk te houden. Medicijnen helpen om eventuele buikkrampen te stillen. Bij een gecompliceerde diverticulitis volgt vaak ziekenhuisopname met een intraveneus infuus en antibiotica om de bacteriële infectie te bestrijden. Bij abces- en fistelvorming is een operatie dikwijls noodzakelijk, zoals een gedeeltelijke colonextirpatie waarbij het colongedeelte met de divertikels wordt verwijderd. Soms is een tijdelijk stoma onvermijdelijk.

Prognose

Bij diverticulose is de prognose doorgaans gunstig. Belangrijk is dat men vroeg begint met een vezelrijk dieet en het voorkomen van obstipatie. In dat geval zal de aandoening zich in de meeste gevallen stabiliseren. Meestal blijft het dan bij een aanval. Bij recidieven behoort een operatie tot de mogelijkheden.

Lees verder
> Röntgenfoto - werking, toepassing, risico's en werkwijze
> Echografie - werking, toepassingen en werkwijze
> CT-scan - werking, toepassing, risico's en werkwijze
> Röntgencontrastfoto - werking, toepassingen, risico's en werkwijze
> Prikkelbaredarmsyndroom (PDS) - oorzaken, symptomen, diagnose, behandeling

Bronvermelding

. https://richtlijnen.nhg.org/standaarden/diverticulitis

. https://www.bernhoven.nl/patientenfolders/5219_voedingsadviezen-bij-diverticulose-en-diverticulitis.pdf

. https://nl.wikipedia.org/wiki/Diverticulose

. https://www.gezondheidenwetenschap.be/richtlijnen/diverticulose-en-diverticulitis

Fotoverantwoording
. Inleidingsfoto: stethoscoop; CC BY-SA 3.0 <https://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0>, via Wikimedia Commons
. Duncan Lock, Public domain, via Wikimedia Commons
. Mariana Ruiz Villarreal (LadyofHats)

. de:Benutzer:Lange123, svg version by User:Indolences, Public domain

Brandend maagzuur (reflux) - oorzaken, symptomen en behandeling

Brandend maagzuur (reflux) is een van de meest voorkomende maag-darmklachten. Deze aandoening wordt veroorzaakt door zure maagsappen die terugstromen naar de slokdarm, tussen de keel en maag. De sluitspier (sfincter) tussen maag en slokdarm blijft dan even openstaan, waardoor een beetje maaginhoud in de slokdarm terechtkomt. De klachten ontstaan vooral na de maaltijd of liggend in bed. 

Inhoud

* Oprispingen

* Brandend maagzuur - hoe ontstaat het?

* Zure reflux

    * Symptomen

* Oorzaken

    * Incidentele oprispingen

    * Hernia diafragmatica

* Complicaties

    * Metaplasie

* Diagnose

    * Onderzoeken

* Behandeling

Oprispingen

Zure reflux

Het branderige gevoel in de borst is onmiskenbaar, vaak gevolgd door oprispingen. Zelfs kan er wat maaginhoud in de mond terechtkomen, wat de klacht alleen maar vervelender maakt. Er zijn allerlei middeltjes en methoden om deze hinderlijke kwaal te bestrijden. Hoewel iedereen wel eens last heeft van zuurbranden, is het zaak op te letten als het erg vaak voorkomt, aangezien er complicaties kunnen optreden, zoals de Barrett-slokdarm, waarbij het slijmvlies van de slokdarm verandert. In dat geval is het beter naar de huisarts te gaan. In het overgrote deel van de gevallen is brandend maagzuur (reflux) te verhelpen of substantieel te verminderen met enkele tips en adviezen.

Brandend maagzuur - hoe ontstaat het?

Brandend maagzuur gaat doorgaans gepaard met een reeks typische verschijnselen, waaronder pijn in de borst, oprispingen en slikproblemen. Daarbij wordt maagzuur, ofwel zure maaginhoud, met antiperistaltische bewegingen door de slokdarm naar de mond gestuwd. Het slijmvlies dat de slokdarm bekleedt, is niet beschermd tegen de zure maaginhoud waardoor er irritaties ontstaan. Een spierlaag tussen de maag en het onderste gedeelte van de slokdarm fungeert als sluitspier (cardia) en voorkomt onder normale omstandigheden dat de maaginhoud naar boven wordt gedrukt, geholpen door de ‘hoek van His’ bij het middenrif. Deze hoek wordt tijdens het vullen van de maag scherper en gaat dan eveneens als een klep fungeren. Indien deze klepfuncties verstoord raken, stroomt de maaginhoud weer in de slokdarm tot in de mond, zoals bij bukken, hoesten, liggen (verminderde zwaartekracht) en een middenrifbreuk (hernia diafragmatica).

Reflux

Iedereen heeft wel eens last van reflux, variërend van enkele malen per maand of zelfs wekelijks. Men spreekt van de zure-refluxziekte indien men er vaak en langdurig last van heeft en waarbij schade kan ontstaan aan het slijmvlies van de slokdarm. 

Anatomie van de maag

Symptomen

Aanvallen van brandend maagzuur duren meestal niet lang en hebben geen negatieve gevolgen voor het slijmvlies van de slokdarm, behalve als de klacht lang duurt en vaak terugkomt. Het slijmvlies raakt dan geïrriteerd en soms ontstoken (oesofagitis) wat gepaard kan gaan met bloedingen. Periodiek last hebben van brandend maagzuur, zeker de zure-reflexziekte, kent een reeks symptomen. In het merendeel van de gevallen ontstaat brandend maagzuur direct of enige tijd na de maaltijd of bij het vooroverbuigen. De symptomen zijn vrij karakteristiek. Het pijnlijke gevoel in de borst wordt soms verward met angina pectoris (hartkramp).

• Brandend, pijnlijk gevoel achter het borstbeen, ook wel ‘zuurbranden’ genoemd.
• Zure, vieze smaak in de mond en een prikkelende keel als gevolg van het terugstromen van maaginhoud door de slokdarm naar de mond.
• Boeren.
• Hoesten.
• Oprispingen.
• Heesheid (irritatie van de stembanden) met soms benauwdheid (astmatische klachten).
• Bloed in het braaksel. De slokdarm is dan geïrriteerd.
• Steeds een brok in de keel.
• Gewichtsverlies bij aanhoudende klachten.

Oorzaken

Het dubbele klepmechanisme in de slokdarm - de ‘hoek van His’ en de ‘cardia’ (sluitspier) - voorkomt dat de maaginhoud terugstroomt in de slokdarm. Beide mechanismen zorgen zogezegd voor eenrichtingsverkeer. Brandend maagzuur kan door verschillende oorzaken ontstaan. De werking van de cardia kan verminderen door bijvoorbeeld roken, koffie, alcohol en chocolade. Ook bepaalde medicijnen hebben dat effect. Stress is eveneens een negatieve factor die de maag gevoeliger maakt. Bij zwangerschap kan de toegenomen buikdruk de oorzaak zijn. Dat geldt ook voor obesitas.

Incidentele oprispingen

Incidentele oprispingen met maagzuur kunnen het gevolg zijn van vet eten, een zware maaltijd, zuur voedsel, frisdrank met veel koolzuur, gebakken vis. Maar ook roken, alcohol en veel koffie zijn berucht. Liggend in bed komen deze oprispingen met maagzuur vaker voor, maar ook vlak na of na een vette maaltijd, waarbij het eten langer in de maag blijft. Met enkele tips en adviezen kan de klacht al sterk verminderen.

Overzicht maag-darmkanaal

Hernia diafragmatica

Onder normale omstandigheden kan zuurbranden incidenteel voorkomen, misschien een keer per maand of wat vaker. Bij aanhoudende en veelvuldige klachten ontstaat er schade aan de slokdarm. Men spreekt dan van de zure-refluxziekte. De oorzaak hiervan kan zijn een middenrifbreuk (hernia diafragmatica), waarbij een deel van de maag zich als gevolg van de breuk boven het middenrif bevindt. Deze aandoening komt relatief vaak voor bij ouderen.

Complicaties

Bij de zure-refluxziekte, dus bij veelvuldige en aanhoudende klachten, worden de symptomen chronisch. Dit gaat dikwijls gepaard met een slechte nachtrust als gevolg van de oprispingen, de hoestbuien en ’s nachts rechtop gaan zitten om de klachten te verminderen. Ook is er een sociale factor, waarbij refluxpatiënten minder goed mee kunnen doen met sociale activiteiten. Als de klachten voortduren, kan het slokdarmslijmvlies zodanig geïrriteerd raken dat er ontstekingen ontstaan (reflux-oesofagitis). Naast de pijnklachten, hoest de patiënt doorgaans ook bloed op.

Metaplasie

Onbehandeld en na een jarenlange prikkeling gaat het slijmvlies uiteindelijk veranderen en qua structuur gelijkenis vertonen met het slijmvlies van de dunne darm. Deze verandering noemt men metaplasie. Ook kunnen er littekens ontstaan met stenosen (vernauwingen) als gevolg daarvan. Deze aandoening, de zogeheten Barrett-slokdarm, is vernoemd naar de ontdekker ervan, de Engelse arts Norman Barrett (1903-1979). Een ernstige complicatie van de Barrett-slokdarm is de ontwikkeling van slokdarmkanker. De kans op slokdarmkanker is verhoogd, maar blijft klein.

Diagnose

Stethoscoop

Bij incidenteel zuurbranden zijn enkele tips en adviezen vaak voldoende om de klachten te verminderen of zelfs te doen verdwijnen Zuurbranden komt bij vrijwel iedereen wel eens voor. Bij de zure-refluxziekte is onderzoek nodig om te bepalen of het werkelijk om die ziekte gaat en de klachten het gevolg zijn daarvan. Uiteraard wordt eerst gekeken of er geen sprake is van een hernia diafragmatica.

Onderzoeken

Enkele van die onderzoeken zijn de 24-uursmeting met behulp van een sonde die vlak boven de maag wordt geplaatst om de zuurgraad continu te meten. Röntgenonderzoek met een contrastmiddel (bariumpap) is ook mogelijk. Ook zal de arts wellicht een gastroscopie laten doen. Hiermee kan eventuele schade aan de slokdarm worden opgespoord. Ook manometrie (drukmeting) behoort tot de mogelijkheden om de afsluitingscapaciteit van zowel de hoek van his als de cardia te bepalen, naast de slokdarmperistaltiek. Bij verdenking op een Barrett-slokdarm wordt doorgaans tot een biopsie besloten.

Behandeling

Vaak wordt eerst een proefbehandeling met medicijnen (maagzuurremmers) gedaan. Doorgaans geeft dat snel duidelijkheid over de ernst van het zuurbranden. De behandeling bestaat mede uit leefstijlveranderingen in combinatie met maagzuurremmers. In ernstige gevallen volgt een operatie, waarbij het maagweefsel zodanig herplaatst wordt dat de druk van het onderste deel van de slokdarmspier wordt verhoogd waardoor de maaginhoud niet of moeilijker kan terugstromen. Er wordt voortdurend onderzoek gedaan naar nieuwe medicijnen en operatietechnieken tegen de zure-refluxziekte. Van de medicijnen zijn de zuurbinders (antacida, protonpompremmers en H2-antagonisten) heel courant.

Lees verder
> Diverticulose en diverticulitis - hinderlijk en gevaarlijk
> Prikkelbaredarmsyndroom (PDS) - oorzaken, symptomen, diagnose, behandeling
> Leven met het prikkelbaredarmsyndroom - 7 tips & adviezen
> Hoesten - wanneer verwijst de huisarts u door
> Vaak last van brandend maagzuur

Bronvermelding

. Inwendige geneeskunde, 'Ziekten van het maagdarmkanaal', M Herben, Uitgeverij Spruyt & Van Mantgem, Leiden

. Biologie van de mens, Th. Rooswinkel, Uitgeverij Wolters-Noordhoff, Groningen

Fotoverantwoording

. Inleidingsfoto: Darko Djurin (https://pixabay.com/en/users/derneuemann-6406309/), CC0, via Wikimedia Commons

. BruceBlaus, CC BY-SA 4.0 <https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0>, via Wikimedia Commons

. NIH / National Cancer Institute, Public domain, via Wikimedia Commons

. Biyolojiyabikurdi, CC0, via Wikimedia Commons

. Darnyi Zsóka, Public domain, via Wikimedia Commons

Metepeira spinipes - een sociale spin

Spinnen zullen elkaar verorberen als ze de kans krijgen. Toch zijn er ‘sociale’ spinnensoorten, waaronder de Metepeira spinipes en de Mallos gregalis. Als kolonie, of commune, jagen ze samen op prooi, zetten in het gezamenlijke web hun eitjes af en voeden het kroost samen op. Er is echter een groot verschil tussen het ‘huiskamerweb’ en het vangweb, waar deze piepkleine spinnetjes elkaar afzonderlijk naar het leven staan, zoals we dat van spinnen gewend zijn.

Inhoud

* Een 'huiskamer' voor spinnen

    * Een spinnenweb als een gordijn

* De Metepeira spinipes is een wielwebspin

* Vangweb

    * Jacht

* Gemeenschappelijk web van de Metepeira spinipes

* Verspreiding

    * Nederland

* Andere koloniespinnen - Mallos gregalis

    * Opslagplaats voor eitjes

Een 'huiskamer' voor spinnen

Van tolerantie is bij spinnen doorgaans geen sprake. Ze staan elkaar al snel naar het leven. Een 'spinnencommune' die in het teken staat van samenwerking lijkt dan ook niet van deze wereld. De wielwebspin Metepeira spinipes, ook wel labyrintspin genoemd, is een van de grote uitzonderingen op deze regel. Samen met soortgenoten bouwt deze spinnensoort een gezamenlijk web, een soort huiskamer.

Een spinnenweb als een gordijn

Denk niet dat er in het 'huiskamerweb' slechts enkele sociale spinnen vertoeven. Nee, het zijn er duizenden, een ware spinnenstad met spinsels die zich als reusachtige gordijnen uitstrekken tussen struiken en bomen. In dat web paren de spinnen, leggen ze eitjes en voeden het kroost op tot de jonge spinnen zelf kolonies kunnen stichten.

De Metepeira spinipes is een wielwebspin

Metepeira labyrinthea

De Metepeira spinipes is een spinnetje van een paar millimeter groot dat met vereende krachten een gigantisch wielweb maakt. In Nederland is de kruisspin een bekende wielwebspin, waarvan er ongeveer 3000 soorten zijn. De kruisspin kan de vergelijking echter niet doorstaan met de Metepeira spinipes, die met name in de tropische, zuidelijke regionen van Noord-Amerika enorme, bijna surrealistische spinsels maakt tussen het loof. De gelaagde webstructuur is een mengelmoes van gezamenlijke webben en vangwebben.

Vangweb

Het web waarmee de Metepeira spinipes prooi vangt, lijkt sterk op dat van de gewone kruisspin en tijgerspin, zoals die in elke tuin en bij raamkozijnen - als er weinig geragebold wordt - te vinden zijn. Aan enkele hulplijnen is een kleverig, wielvormig web gesponnen. Nabij het middelpunt van het vangweb komen de draden steeds dichter bij elkaar. De voeldraad loopt naar het spinnenhol, waar de kruisspin wacht op prooi.

Jacht

Metepeira spinipes

Net als de kruisspin heeft de Metepeira spinipes een vangweb, gesponnen door het vrouwtje. Midden in het web, of aan de rand ervan, wacht ze op prooi. Zodra er iets van haar gading in vliegt, snelt ze ernaartoe. De trillingen zijn haar kompas. Hoe minder moeite het vliegje of mugje doet om los te komen, hoe moeilijker de spin haar prooi kan vinden en zal ze er op de tast heen moeten. Kleine prooien eet ze meteen op. De wat grotere exemplaren wikkelt ze in het spinsel voor later. De grote, gevaarlijke prooien knipt ze los uit het web. Wielwebspinnen kauwen op hun prooi, zoals ook de Metepeira spinipes. Veel andere spinnensoorten zuigen de buit leeg.

Gemeenschappelijk web van de Metepeira spinipes

Uit onderzoek kwam naar voren dat de vorm van het gemeenschappelijk web bepalend is voor het sociale gedrag van de Metepeira spinipes. In dat web zijn ze zogezegd aardig voor elkaar, in tegenstelling tot hun gedrag wanneer ze ieder afzonderlijk in het vangweb zitten. Hun gedrag verandert dan radicaal, want dat web is hun territorium. In het sociale web paren de spinnen en verzorgen ze samen de eitjes.

Verspreiding

De Metepeira spinipes is inheems in de tropische gebieden van Noord- en Midden-Amerika, van diep in de centrale vallei van Mexico tot in de zuidelijke regionen van Baja Californië tot in Oregon. Het is er de meest verspreide koloniespin.

Nederland

In Nederland is de Metepeira spinipes nog niet gespot, ook niet als incidentele en ongevaarlijke ‘verstekeling’ naar Europa, zoals regelmatig het geval is met de zeer giftige Braziliaanse zwerfspinnen en niet te vergeten de zwarte weduwe (Latrodectus mactans).

Andere koloniespinnen - Mallos gregalis

Metepeira arizonica

Hoewel de Metepeira spinipes agressief is tegen soortgenoten die het vangweb naderen, zijn er ook koloniespinnen die dat niet zijn. Er zijn slechts vijf soorten bekend. Ze leven alleen in de tropen. Dat geldt zeker ook voor de koloniespin Mallos gregalis, die net als de ‘spinipes’ monsterlijk grote vangwebben en gemeenschappelijke webben maakt met wel honderdduizend spinnen. Wie erin valt, zal lange tijd nodig hebben om zich van het spinrag te bevrijden. Gebeten zal men niet worden, daar zijn de spinnetjes van enkele millimeters te klein voor.

Opslagplaats voor eitjes

In de talrijke kamertjes van het gemeenschappelijke web van de Mallos gregalis worden de eitjes opgeslagen. Ontelbaar veel tunnelvormige spinsels leiden uit het web. Insecten die in het gemeenschappelijke web vallen worden massaal aangevallen door de spinnetjes. Ze laten elkaar echter met rust.

Lees verder
> Bang voor spinnen?
> Spinnen zijn geen insecten
> De dodelijke Australische tunnelwebspin (Atrax robustus)
> De gewone mijnspin (Atypus affinis) lijkt op een vogelspin
> De grote spoorspin (Cheiracanthium punctorium) is een agressieve renspin

Bronvermelding

. http://www.uc.edu/news/uetz.htm

. https://nl.wikipedia.org/wiki/Metepeira_spinipes

. https://www.jstor.org/stable/3705388?seq=1#page_scan_tab_contents

Fotoverantwoording

. Inleidingsfoto: Metepeira spinipes; Junkyardsparkle, CC0, via Wikimedia Commons

. Richhoyer99, CC BY 3.0 <https://creativecommons.org/licenses/by/3.0>, via Wikimedia Commons

. Junkyardsparkle, CC0, via Wikimedia Commons

. Ken-ichi Ueda, CC BY 4.0 <https://creativecommons.org/licenses/by/4.0>, via Wikimedia Commons